The beast among Y-haplogroups

Indeed, to date, the Pontic-Caspian Steppe is the only region where both R1a and R1b have been found in ancient remains from the same sites dating to the Mesolithic, Neolithic and Eneolithic. Balto-Slavic is considered far more closely related to Indo-Iranian than to Celtic, which is generally seen as a sister branch to Italic. Therefore, if Balto-Slavic and Celtic derive from a homeland on the Pontic-Caspian Steppe, then logically this is also where we should look for the origins of Indo-Iranian and Italic.

Early R1b Copper Age Migrations

- Mesolithic Eastern European foragers belonging to basal clades of R1a do not show any South Asian or even Near Eastern ancestry, so it's likely that R1a is native to Eastern Europe and surrounds
- If R1a is native to Eastern Europe then it can't also be native to South Asia, which is not only thousands of miles away, but also ecologically a different world
- The most common R1a subclades in the world today, R1a-M417 and one of its main daughter branches R1a-Z93, appear in Late Neolithic and Bronze Age European pastoralist groups (Corded Ware, Srubnaya and closely related peoples) that harbor high levels of Eastern European forager ancestry and no signs of South Asian admixture
- Practically 100% of the R1a in South Asia today belongs to the R1a-Z93 subclade, which, based on full Y-chromosome sequencing data, looks like it began expanding rapidly only during the EBA, eventually making its way to South Asia, and this is in line with the available ancient DNA evidence
- In South Asia, R1a and ancient steppe admixture peak in groups that speak Indo-European, including Indo-Aryan, languages, suggesting that both are genetic signals of the Indo-European expansions into the Indian subcontinent

Remarkably, it's possible to basically lay out the history and phylogeny of R1a in Europe using just three R1a samples from the paper. This can't be a coincidence.
    - Mesolithic Hunter-Gatherer from Karelia: R1a (xM198)
    - Late Neolithic Corded Ware pastoralist from Germany: R1a (M198, M417, xZ282)
    - Late Bronze Age Urnfielder from Germany: R1a (M198, M417, Z282, Z280)
What we can see there is the progression from a basal R1a in pre-Neolithic Northeastern Europe to a derived R1a in late prehistoric Central Europe. The derived R1a is actually R1a1a1b1a2, which is by far the most common subclade of R1a in Europe today, and closely related to the Asian and Indo-Iranian-specific R1a1a1b2.

~6.800 p.n.e.
Bracia Grimm twierdzili, że zebrane przez nich baśnie sięgają nawet pierwotnych wspólnot indoeuropejskich. Tak wygląda drzewo ewolucyjne baśni wg Tehrani i Silva. Szczególnie bogata rodzina bałtosłowiańska:

Na szczycie mamy baśnie, które obecne są nie tylko w tradycjach europejskich, ale i azjatyckich, i takie właśnie uważa się za najstarsze - praindoeuropejskie. Po wyeliminowaniu wpływów międzykulturowych Tehrani i Silva wyłonili cztery takie bajki magiczne:
· ATU 328 The Treasures of the Giant (najpopularniejsza wersja: Jaś i magiczna fasola)
· ATU 330 The Smith Outwits the Devil (jedna z polskich wersji: O starym kowalu, co śmierć i diabły zwodził — legenda z okolic Rabki)
· ATU 402 The Animal Bride (u Grimmów: O biednym młynarczyku i kotce)
· ATU 554 The Grateful Animals (u Grimmów: Biały Wąż i Królowa Pszczół).
Metody statystyczne pozwoliły ustalić, że wśród tych czterech wyraźnie najwyższe prawdopodobieństwo zachodzi dla bajki ATU 330, opisywanej zwykle jako Kowal i diabeł.
To wniosek bardzo istotny i ekscytujący, ale i problematyczny. Ekscytujący dlatego, że bajka o kowalu, który dostał od diabła zdolność łączenia metali wyraźnie łączy się z początkami epoki brązu (autorzy badań łączą typ ATU330 z epoką brązu). I właśnie z tego powodu w streszczeniach tej analizy jej wyniki zostały „dopasowane" do epoki brązu.
Sęk jednak w tym, że analiza filogenetyczna i filogeograficzna wskazuje, że rozpad wspólnoty środkowoeuropejskiej i zachodnioeuropejskiej nastąpił ok. 6800 lat temu, więc nawet europejskich bajek nie można ograniczyć do 6000 lat. Tehrani i Silva wyraźnie wskazują, że bajka ATU 330 to bajka praindoeuropejska. Według stosowanej przez nich metodologii wspólnota praindoeuropejska istniała ok. 7500 lat temu. Przestała istnieć ok. 7000 lat temu.

W 2013 w magazynie Antiquity wydawanym przez Cambridge University Press ukazała się publikacja naukowa, która wskazuje, że najstarszy dowód na początek epoki brązu pochodzi z serbskiego Plocznika i datowany jest na 6650 lat. Filogenetyka baśni może stanowić dodatkowy argument, że epokę brązu trzeba by cofnąć do V tysiąclecia przed naszą erą. Brąz z Plocznika związany jest z kulturą Vinča, z którą wiąże się także symbole vinczańskie, uważane za najstarsze znane proto-pismo, odnalezione w dzisiejszym Siedmiogrodzie. Wydaje się, że cyna do brązu vinczańskiego musiała pochodzić z łużyckich Rudaw, zaś miedź z serbskiej góry Rudnik.

Datowanie baśni do jakiego doszli folkloryści z Anglii i Portugalii, w folklorystyce słowiańskiej zostało ustalone już 70 lat temu. Władimir Propp w publikacji Historyczne korzenie bajki magicznej (1945) dowodzi, że powstanie bajki magicznej wiąże się „z zanikiem obrzędowości kultur myśliwskich czy łowiecko-zbierackich, a więc — u nas — społeczności sprzed rewolucji neolitycznej, sprzed (lub z początku) powstania rolnictwa" [ 5 ]. Analiza komparatystyczna i morfologiczna baśni doprowadziła Proppa do datowania najstarszych naszych baśni na ok. 7000 lat

~2500 r. p.n.e.

Mouru or Mourum, the third Vendidad nation, is generally thought to have included the Murgab river delta and the region around Merv, now a part of southern Turkmenistan. Ruins of over 150 ancient settlements dating back to the early Bronze Age (2500-1700 BCE) have been found in the the delta region covering an area of more than 3000 sq. km. and which consisted of 78 oasis. There are reports that the earliest agricultural settlements may date as far date as the 7th millennium BCE.
What we learn from the archaeological findings under the tepe or depes in the Murgab region supports the history contained in the Avesta

Gonur had a central citadel surrounded by a high wall and towers 100m by 180m (nearly 350 by 600 feet) in size, set within another vast wall with square bastions, which in turn is surrounded by an oval wall enclosing large water basins and many buildings.

Water was brought in to the city using underground ceramic pipes with socket (male/female) joints that would have required sophisticated manufacturing and fitting techniques. In the photograph to the right, we see an uncovered pipe for bringing water into a palace-like building.

1770 do 1400 r. p.n.e.

Kilkadziesiąt nieznanych zapisków hieroglificznych odkryli polscy naukowcy na skałach w sąsiedztwie świątyni bogini Hathor w Gebelein w Środkowym Egipcie. Zapisane tam prośby o wstawiennictwo u bóstw wykonali pątnicy lub kapłani - uważają badacze. Polacy ustalili, że świątynia powstała za czasów panowania Hatszepsut, czyli 3,5 tys. lat temu i że była poświęcona m.in. bogini Hathor.

"Pisarz Świątyni Senebiu adoruje Hathor Panią Gebelein" - to jeden z napisów

Z tłumaczenia wykonanego przez egiptologa Dawida F. Wieczorka wynika, że odkryte zapiski to przede wszystkim krótkie religijne inskrypcje, w których piszący proszą o wstawiennictwo u bóstw albo za nie dziękują. Część mogła również powstać z okazji trwających świąt. Zapiski powstawały mniej więcej od 1770 do 1400 r. p.n.e., czyli od późnego Średniego Państwa po początek Nowego Państwa.

Zdaniem Wieczorka, pozostawili je zapewne miejscowi kapłani, pątnicy lub osoby związane z kilkoma świątyniami znajdującymi się w sąsiedztwie - w tej najbliższej czczono Hathor, a nieco dalej Anubisa i Sobka. W części zapisków widoczne są też podpisy - w ten sposób poznano imiona starożytnych skrybów - na przykład Senebiu. Napisy wykonano dwiema technikami: wyryto lub namalowano farbą.


Limes Sorabicus (granica łużycka) czyli granica państwa frankońskiego wyznaczająca 1200 lat temu pogranicze germańsko-słowiańskie, istnieje do dziś - na genetycznej mapie Niemiec i Austrii.